Ένα χέρι τραβά την λευκή κουρτίνα για να αποκαλύψει αυτό που βρίσκεται πίσω της. Η έκπληξη όμως που μας περιμένει είναι ότι και το αποκαλυπτόμενο εξακολουθεί να είναι κρυπτόμενο εν μέρει, τόσο όσο χρειάζεται ώστε να μην εμποδίζει την κατανόηση του εικονιζομένου θέματος.   

 Ο Σπύρος Πολυτάρχου έχει την ικανότητα να δημιουργεί με ευκολία ονειρικές- ποιητικές εικόνες, φωτογραφίζοντας ενίοτε με τέτοια ταχύτητα, σαν τον ρυθμό που έχει κάποιος όταν αναπνέει.

 Στην τέχνη δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το «τι», αλλά το «πώς» αποδίδεται κάτι. Αυτό το «πώς» είναι το μόνο που προσδίδει ή όχι καλλιτεχνική αξία στο εικονιζόμενο.

 Το θέμα της φωτογραφίας εδώ είναι απλό, γιατί στην ουσία όλα είναι φανερά – ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε ότι κάτι κρύβουν- χωρίς να χρειάζονται ερμηνεία. Ένας νεαρός άνδρας στο διπλανό μπαλκόνι διαμερίσματος ή ξενοδοχείου απολαμβάνει την θέα προς την θάλασσα. Το πώς όμως αυτό έχει αποδοθεί στην ολότητα του κάδρου, ως φωτογραφική σύνθεση και πρόταση, είναι που προσδίδει στην φωτογραφία την καλλιτεχνική-ποιητική διάσταση που αναφέρθηκε παραπάνω.

Βάσιλης Βούκλιζας